Aphmau – Aleczan's New Diary (FFXIV: ARR)

[สเตตัสเกม] [FFXIV & FFXI]

วันนี้ขอเวิ่นเรื่องเกมหน่อย ว่าด้วยเรื่อง favourite NPC หรือตัวละครโปรด ที่เป็น NPC โผล่มาในเนื้อเรื่องหรือมิชชั่น / เควสต์ต่าง ๆ พอดูจาก FF11 แล้วก็ FF14 เท่าที่ผ่านมา เราสังเกตว่าตัวเองมีแพทเทิร์นตัวละครที่ชอบอยู่ประมาณหนึ่ง

คือชอบตัวละครน้องสาว ที่เป็นคนดีเลิศประเสริฐศรี น่ารักน่าทะนุถนอม น่าปกป้อง สำหรับเราตัวละครนั้นใน FF11 ก็คือน้องอัฟ (Aphmau) ซึ่งตอนนั้นเราหลงหัวปักหัวปำ คือแบบยอมตายได้เพื่อนาง จะสู้เพื่อนาง ทำทุกอย่างเพื่อนาง ทำทุกวิถีทางในการปกป้องนาง หนึ่งเพราะชอบบุคลิก สองเพราะชอบนิสัย แล้วคือนางเปิดเผย จริงใจ ใสซื่อ และไร้เดียงสา แม้จะสร้างความเดือดร้อนให้เรา หรือออกไปเผชิญอันตรายจนทำให้คนตายไปบ้าง (เควสต์นั้นสงสารมาก ร้องไห้ค่ะ) แต่เราก็เกลียดนางไม่ลง

เคยเขียนเรื่องของ Aphmau ไว้ในบล้อกเก่า(โบราณ) 2 entries

อีกอย่างเพราะในระหว่างเนื้อเรื่อง น้องอัฟมีการกระทำและคำพูดที่ซาบซึ้งตรึงใจ คือนางเชื่อมั่นและเชื่อใจเราสุดลุ่มทิ่มประตู มิไยพี่ชายจะยั่วยุใส่ไคล้เราแค่ไหน นางก็ยังยืนหยัดพูดปกป้องเราและร้องตะโกนว่าเราคือเพื่อนนาง (เควสต์นั้นซึ้งมาก น้ำตาทะลัก จากตอนแรกรักนางแค่ 40/100 ซีนนั้นกระชากใจมาก เอาไปเลย 120/100) ทำให้เรารู้สึกว่านี่แหละจักรพรรดินีที่ควรค่าแก่การรับใช้ อยากติดตามนาง เป็นทหารรับจ้างให้นางตลอดไป

พอมา FF14 เราเกิดที่ Ul’dah แน่นอนว่าย่อมเจอสุลตาน่า Nanamo พอเจอก็บังเกิดความผูกพันลึก ๆ อยู่ แต่ตอนแรกยังไม่ได้รักนางขนาดนั้น ก็แค่คิดว่าน่ารักดี ไรงี้ แต่พอเนื้อเรื่องดำเนินไป ได้ฟังคำพูดของนาง ว่าด้วยการปกครองอุลดาห์ให้ร่มเย็นและพลเมืองมีความสุข ก็เริ่มรักนางขึ้นมา แต่ก็ยังห่างเหินอยู่ หนึ่งเพราะนานาโมไม่ค่อยได้มาคลุกคลีกับเรา เควสต์ที่ได้เจอก็มีน้อย และมาแค่แป๊บ ๆ กว่าที่เราจะรักนางถึงขนาดอยากฆ่าใครก็ตามที่มาแผ้วพานนางก็คือช่วงที่นางร้องไห้เพราะสงสารประชาชน

อันนี้สำหรับเรามันยังไม่สุด เราแค่อยากปกป้อง อยากช่วยเหลือ Nanamo และอยากทำให้ความฝันของนางสำเร็จ คือพลเมืองมีความสุข และอยากเป็นกำลังให้นาง เรารักนิสัยนานาโม รักจิตใจที่บริสุทธิ์และไม่เห็นแก่ตัวของนาง รักความกล้าที่นางคิดจะเปลี่ยนอุลดาห์และยืนหยัดเพื่อประชาชน แต่เรายังไม่ได้ผูกพันกับนางทางใจเหมือน Aphmau เราร้องไห้ให้นานาโมเพราะเราสงสารนาง เห็นใจนาง ใครทำร้ายนางเราก็แค้นจนอยากฆ่ามันให้ตายคามือ เราอยากต่อสู้เพื่อนาง และติดตามนางในฐานะนักรบคุณธรรม แต่เรายังไม่รู้สึกว่าเรายอมตายเพื่อนางได้ (อย่างมากแค่สู้จนเลือดท่วมเพื่อปกป้องนาง ไรงี้)

ส่วนตัวละครอีกแพทเทิร์นนึงคือประเภทพี่ชาย ที่กางปีกปกป้องเราตลอดเวลา เป็นที่พึ่ง ให้ที่พักพิง ให้ที่ซ่อนในยามที่เราระหกระเหินหนีใครมา ตัวละครทั้นจะมีอิมเมจเป็นพี่ชายที่แข็งแกร่งและพึ่งพาได้ ช่วยเหลือเราสุดความสามารถโดยไม่ตั้งคำถามหรือมีเงื่อนไขใด ๆ

สำหรับเราตัวละครนั้นใน FF11 คือ Aldo คือหลงรักมาก พี่ชายคะพี่ชายขา (แล้วก็ไปยืนลวนลามพี่ชาย 555+) ซีนที่ฮีปกป้องเราไม่ให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองมาจับหรือมาลากคอเราไปนั้นคือปลื้มมาก โอ๊ยเป็น adventurer มาหลายปี ต้องปกป้องตัวเองและปกป้องคนอื่นตลอด เกิดมาก็เพิ่งจะเคยมี NPC มากางปีกปกป้อง!! ทำให้รู้สึกซึ้งใจและนับถือมาก ยิ่งตอนหลังมีเควสต์ที่เผยอดีตโผล่ขึ้นมานี่แบบยิ่งอึ้ง แล้วก็ชอบ Aldo มากขึ้นไปอีก

เสียที่ Aldo ไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่ ทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันแล้วก็ไม่ค่อยผูกพันมากขนาดนั้น

ส่วนพี่ชายใน FF14 ของเรา จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่านลอร์ด Haurchefant ผู้ที่ร้องว่า Welcome!!!! และอ้าแขนรับเราเข้าแคมป์โดยไม่รังเกียจและไม่แบ่งแยก เควสต์แรกที่เจอก็ซึ้งแล้วนะ ว่าทำไมเป็นคนดีแบบนี้(วะ) ยิ่งทำเควสต์ไปก็ยิ่งชอบและผู้พัน ได้เห็นว่าฮีเป็นคนที่มีความความเถรตรง รักความยุติธรรม กล้าหาญเด็ดเดี่ยว เสียสละ และมีเกียรติ เรียกได้ว่าเป็นตัวละครที่เป็นตัวแทนแห่ง honor & valor ได้เลย มีสันดานอัศวินโดยแท้….(และแก้ไม่หาย) เราก็แบบ เลิฟเลย รักมาก หลงหัวปักหัวปำ วิ่งผ่านแคมป์ Dragon Head ทีไรก็ต้องแวะไปคุยกับฮี (และแอบจับนู่นนิดนี่หน่อย ฮี่ๆๆ)

ยิ่งผ่านเควสต์ก็ยิ่งรัก และคิดดูว่าตอนที่โลกทั้งโลกเป็นศัตรูกับเรา ฮีก็รับเราเข้าไปหลบซ่อน ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเราทั้งทางกายและทางใจ ฮีเชื่อและให้ที่พักพิงกับเราโดยไม่มีเงื่อนไข และตะเกียกตะกายทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้เข้าอิชการ์ดอย่างถูกต้องและมีเกียรติ คืออวยเราแบบสุดลิ่มทิ่มประตูมาก มันทำให้ซาบซึ้งและตราตรึงในใจ

ถ้าเทียบความรู้สึกรัก เราคิดว่าเรารัก Haurchefant ยิ่งกว่า Aphmau อีก คือมันผูกพันเพราะฮีใกล้ชิดกับเรามาก และแม้เราจะไม่ได้รู้สึกว่าจะปกป้องและยอมตายเพื่อฮี (เพราะฮีแข็งแกร่ง และเป็นฝ่ายปกป้อง) แต่เราสู้สึกว่านี่แหละคือสหายที่จะร่วมรบไปกับเรา เราอยากเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกับฮี และช่วยเหลือกันตลอดไป……

(ข้างล่างมี spoil)

แอร่ะะะะะะะะะ เกลียดโยชิดะ TAT

ตอนที่เสียท่านลอร์ดไป เราร้องไห้หนักมาก คือเฟลมาก เศร้ามาก เสียใจอย่างสุดซึ้ง และเวลากลับไปดูคัทซีนนั้นทีไรน้ำตาก็จะไหล ไม่ใช่เพราะสงสารใคร ไม่ใช่เพราะสงสารท่านลอร์ด แต่เพราะตัวเองเสียใจ (กูก็สงสารตัวกูเองนี่แหละข่าาาาาาาาา) คือแบบมันเจ็บเหมือนหัวใจโดนทะลวง…. ขนาดตอนที่ปู่ Louisoix สละชีพสมัยสิ้นชาติ 1.0 หรือตอนที่ Scion แตกสานซ่านเซ็น ไม่รู้ความเป็นความตายของเพื่อน (แต่จากสถานการณ์ทำให้คิดว่าน่าจะตายมากกว่าเป็น) หรือตอนที่นานาโมล้มลงไป หรือแม้แต่ตอนที่มูนบริดาสละชีพต่อหน้าต่อตา ยังไม่ทำร้ายเราได้ขนาดนี้ เราร้องไห้ เราโกรธ SE เรารู้สึกโดน developer หักหลังและแทงข้างหลังซ้ำ ๆ แต่ก็ไม่เสียใจหนักขนาดนี้ ตอนท่านลอร์ดนี่คือเหมือนโลกถล่มแล้ว ความหวังดับไปแล้ว คือเกลียดเนื้อเรื่องและเกลียดอิโยชิดะมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อยากไป SE HQ แล้วคว่ำโต๊ะแม่มทุกโต๊ะ แล้วเอาเอกสารพวกมันมาฉีกให้กระจุย ไรงี้….

คือตอนนี้อาลัยอาวรณ์มาก ประมาณว่าอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของท่านลอร์ดเอามาเก็บไว้ในห้องนอน (ในห้องนอนฝั่งทอนเบอรี่ มีรูปท่านลอร์ด 6 รูป 5555555555555+ อีบ้า) ถ้าดูชัด ๆ ดูดี ๆ แล้วท่านลอร์ดก็ไม่ได้หล่อเลย หน้าตาธรรมดามาก ๆ ๆ ๆ แต่เรารักฮีสุดหัวใจ และคิดว่าใน FFXIV คงไม่มีตัวละครไหนที่เราจะรักได้ขนาดนี้อีกแล้ว